مهدی جان! کجای این بیکرانه در غربت اید...

مهدی جان! مائیم، همان بدعهدانِ روزگار. همان قومی که

رمضان ها در شادی و اندوه می غلتند. همان درویشان نامهربان.

همان ها که نمی بینند - قرن هاست - شما فانوس به دست در

جاده و بیراهه ایستاده اید.

بی تو ای صاحب الزمان 

بی قرارم هر زمان

از غم هجر تو من دل خسته ام 

هم چو مرغی بال و پر بشکسته ام 

کی شود آیی نظاره بر دل اندازی یارا

 بر دل خسته که دم سازی یارا 

اللهم عجل لولیک الفرج