فدای مقدم معطرت که سالهاست با قطره های اشک دلسوختگان درگاهت گلباران می شود.

این همه تنهایی ، این همه غربت ... یا صاحب الزمان 

تو درد غریبی را می شناسی 
با غربت آشنایی ...
با رنج خیانت مردمان خو گرفته ای ...
و می دانی که درد و رنج و غم و احساس تنها ماندن چیست ... آه اما ما ... تو تنها مانده ای ... تو نیز غریب مانده ای ... گذر ایام مردمان را به خود مشغول کرده و 
تو تنها لقلقه زبانشانی ... و به یقین تو در شگفتی !! در شگفتی از آنان که بر غربت امام شهیدشان گریه می کنند و 
نمی گریند بر غریبی امام زنده خویش ...
امام زنده ای که چون جد غریبش حسین علیه السلام هر روز و همه روز ندا می دهد:
هل من ناصر ینصرنی ! کجایند آنان که پاسخ ندای امامشان را بدهند ؟ پس چگونه است که ایشان فراموشت کردند؟ یا صاحب الزمان
صبح هایت همه حسرت است و شب هایت همه آه ...
این همه سال ، این همه انتظار ...
این همه تنهایی ، این همه غربت ... اَللّهُــــمَّ عَجـِّــل لِوَلیِّــــکَ الفَـــــرَج